Domain Name System یا به اختصار DNS دفترچه تلفن اینترنت است. هنگامی که کاربران نام هایی مانند ‘GOOGL.COM‘ یا ‘A3MT.COM‘ را تایپ میکنند، DNS مسئول یافتن آدرس صحیح IP برای آن سایت است. سپس مرورگرها از این آدرس ها برای ارتباط با سرورهای مبدا یا سرورهای CDN برای دسترسی به اطلاعات سرور استفاده میکنند. این ها همه به لطف DNS ها اتفاق می افتد.

سرور اصطلاحا به دستگاه یا برنامه ای میگویند که مختص ارائه خدمات به برنامه های دیگر است که از آن به عنوان “مشتری” یاد می شود. سرویس گیرنده های DNS که در جدیدترین سیستم عامل های دسکتاپ و موبایل تعبیه شده اند، مرورگر را قادر می سازند تا با سرور DNS تعامل برقرار کنند.

سرور ها بسته به نیاز شما در تمامی قیمت ها با ویژگی ها مختلف به شما ارائه می شوند.

در یک جست وجوی معمولی در DNS بدون هیچگونه ذخیره سازی، چهار سرور وجود دارد که با هم کار میکنند تا یک آدرس IP را به مشتری ارائه دهند.

DNS recursor سروری است که درخواست را از سرویس گیرنده DNS دریافت میکند و سپس با سایر سرورهای DNS تعامل برقرار میکند تا IP صحیح را جست و جو کن. هنگامی که مرورگر درخواست را از مشتری دریافت میکند، سرورهای دیگر به جست و جوی پاسخ مناسب به درخواست مشتری می روند.

در ابتدا مرورگر از سرور یک نام با ریشه کوئری را میگیرد. سرور ROOT اولین قدم در ترجمه نام دامنه های قابل خواندن توسط انسان می باشد. سپس سرور ROOT با آدرس دامنه با سطح بالا DNS سرور اطلاعات سرور را در خود ذخیره میکند و به حل کننده پاسخ میدهد.

در مرحله بعدی TLD سرور را جست و جو میکند. TDL با آدرس IP معتبر به سرور مناسب پاسخ می دهد. سپس recursor از سرور معتبر نام ها را پرس و جو میکند، که با آدرس IP سرور مبدا پاسخ میدهد.

سرانجام آدرس IP سرور مبدا را به مشتری منتقل میکند. با استفاده از این آدرس IP، مشتری می تواند پرس و جو را مستقیما به سرور مبدا آغاز کند و سرور مبدا با ارسال داده های قابل تفسیر و نمایش توسط مرورگر وب، پاسخ میدهد.

پس از بازیابی آدرس IP صحیح برای یک وب سایت مشخص شده، سپس مرورگر آن اطلاعات را برای مدت محدودی در حافظه پنهان خود ذخیره میکند. در این بازه زمانی، اگر هر مشتری دیگری درخواست آن دامنه را ارسال کند، مرورگر می تواند بدون در نظر گرفتن فرآیند بالا به درخواست مشتری با توجه به آدرس IP ذخیره شده در حافظه پنهان خود پاسخ میدهد.

هنگامی که محدودیت زمانی منقضی شد، مرورگر  باید دوباره آدرس IP را بازیابی کند و یک ورودی جدید را در حافظه نهان خود ایجاد کند. این محدودیت زمانی که به آن زمان زنده بودن میگویند در تمام DNS ها وجود دارد. به طور معمول زمان زنده بودن بین 24 تا 48 است.

سرورهای DNS به دلایل مختلفی مانند قطعی برق، حملات سایبری و نبود پشتیبان مناسب ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرند و خراب شوند. در اوایل به وجود آمدن اینترنت قطع شدن اینترنت تاثیر بسیار بدی روی DNS میگذاشت و سرورها دچار مشکل می شدند. خوشبختانه امروزه با پیشرفت تکنولوژی افزونه هایی وجود دارد که از این کار جلوگیری میکند.

بهتر است این را بدانید که با قطع شدن DNS مقدار زیادی از فضای اینترنت غیر قابل دسترسی میشود.